یک جمله کوتاه بیشتر نیست: با لبخند وارد شوید. اما همین جمله کوتاه را اگر نگوییم خیلی از ما، دست کم بعضی از ما مدت هاست فراموش کرده ایم. مدت هاست که حتی وقتی وارد جایی می شویم و می بینیم که نوشته اند و از ما خواسته اند که با لبخند وارد شویم. لبخند که نمی زنیم هیچ،حتی اخممان بیشتر هم می شود و می گوییم: ای بابا، دل خوش سیری چند.
بعضی از ما حق داریم نخندیم. حق داریم از تنگناهای زندگی بنالیم و خنده را نه مال خود،که برای دیگرانی بدانیم که حال و روزشان خوب است. اما همه ما که حال و روزمان بد نیست.همه ما که گرفتاری بیخ گلویمان را نگرفته است، پس چرا باز هم از یک لبخند واهمه داریم.
چگونه است که به عبوس بودن عادت کرده ایم. چرا فکر می کنیم اگر اخم کنیم جذبه بیشتری پیدا می کنیم.
لبخند،انگار واژه فراموش شده ای است که بعضی از ما که هیچ مرگمان هم نیست، اما باز هم خودمان را از آن دریغ می کنیم. لبخند واژه زیبا و دلنشینی است که بعضی از ما سعی داریم آن را جلف جلوه دهیم.
بعضی از ما بیخود و بی جهت از خندیدن فراری شده ایم.روی دیگر این فراموشی و این لبخند نزدن، سگرمه های درهمی است که رابطه های ما را خراب می کند. چهره های عبوسی است که انرژی ما را می گیرد و به تلنگری ما را به آشوب و دلهره می کشاند.
یک لبخند ساده و کم خرج می تواند دریچه ای برای ورود به دنیای آدم های دیگر باشد. لبخند دلنشین و نه از روی تظاهر و دورویی، آدم ها را به هم نزدیک می کند و کارها بهتر و مهربانانه تر پیش می رود.
بسیاری از ما این را می دانیم. بسیاری از ما می دانیم که یک لبخند ناب و پشت بند آن یک سلام گرم، یعنی یک آرامش و طراوت دوست داشتنی که خیلی زود اثرش را روی دیگران می گذارد.
بعضی وقت ها به سنگ هم لبخند بزنیم، آدم می شود. خیلی ها که تجربه روابط انسانی مبتنی بر محبت و سلام و لبخند بی پیرایه را دارند می دانند این جملات یعنی چه؟ می دانند که در روزگار سردی و کم عاطفگی و رابطه های سودمحور هم حتی، لبخند چاشنی و سلاح خوبی برای موفقیت است.
اما نمی دانم چه حکمتی است که خیلی از ما انگار می خواهیم به زور هم که شده، نخندیم و لبخند نزنیم و حتی وقتی کسی از ما می خواهد با لبخند وارد شویم باز هم اخم می کنیم و به جای لبخند، پوزخند تحویل می دهیم.
این یادداشت را ساده نگیرید. بخوانید و فکر کنید آخرین بار کی با آرامش و مهربانی لبخند زدید. فکر کنید آیا واقعا تمام بهانه های لبخند از میان ما رخت بر بسته است.
فکر کنید و ببینید که آیا واقعا هر گاه با لبخند و سلامی گرم حتی به سراغ بدقلق ترین آدم ها هم رفته اید پاسخ روشنی گرفته اید یا نگرفته اید.
این یادداشت کوتاه درست مثل یک لبخند کوتاه و ساده و فارغ از تمام لفاظی های روان شناسانه برای پیچیده نشان دادن لبخندهای مهربان و دوست داشتنی، دلش می خواهد لبخند را جدی بگیرید و با لبخند وارد شوید. همین.
صولت فروتن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر