گاهی یادگیری و تلفظ برخی حروف، برای کودکان کمتر از ۵ سال بسیار راحت تر از سایر حروف است...
بنابراین به جای تلفظ حروف سخت تر، حروفی که تلفظشان راحت تر است، جایگزین می کنند که به این حالت «اختلال بیان آوایی» گفته می شود. معمولا مشکل عمده چنین کودکانی تمسخر دوستان و اجبار والدین برای تلفظ صحیح کلمات است. درحالی که پدر و مادر نباید در مورد این مساله حساسیت و واکنش شدیدی نشان دهند. زیرا این کار فقط باعث بروز استرس بیشتر و جلب توجه او به مشکل تلفظی اش می شود که در نهایت کاهش اعتمادبه نفس و ارتباط کمتر او با هم سن و سالانش را در پی خواهد داشت. بیشتر کودکان مبتلا به اختلال بیان آوایی در جمع های خانوادگی و دوستان، کمتر لب به سخن می گشایند و مهارت های کلامی را دیرتر می آموزند. مورد تسمخرقرار گرفتن کودک به وسیله هم سن و سالان هم باعث ترس او از بازی با آنها می شود.
در چنین شرایطی باید از فرزندتان بخواهید در جمع صحبت کند و در قبال پاسخ دادن او را تشویق کنید. اگر متوجه شدید کودکی او را به دلیل نوع گفتارش تمسخر می کند، مانع این کار شوید. معمولا کودکان ۶ ۵ ساله، آگاهی و دید بهتری به مشکلشان دارند و می فهمند این مشکل گذراست بنابراین راحت تر با آن کنار می آیند درحالی که کودکان کم سن و سال تر، ممکن است دچار کاهش اعتمادبه نفس و گوشه گیری شوند. به طور کلی انتظار می رود با بزرگ شدن کودک، تعداد حروفی که جابجا می کند و تلفظ آنها برایش سخت تر است، کمتر شود و رفته رفته روند بهبود را طی کند. به ندرت ممکن است در مواردی این اختلال تا سنین بزرگسالی هم طول بکشد که در این شرایط علت با «اختلال بیان آوایی» متفاوت است. در مجموع اگرچه وجود «اختلال بیان آوایی» مشکل چندانی در روابط اجتماعی کودک ایجاد نمی کند و نیازی به پیگیری و درمان ندارد، اما اگر همزمان با اختلال گفتاری دیگری مانند لکنت، درک نکردن کلمات و... است، حتما باید بررسی و اقدام درمانی انجام شود.
دکتر محمدرضا کاظمی
استادیار دانشگاه علوم پزشکی ارتش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر