«واشینگتن ایروینگ» می گوید: متفکرین بزرگ هدفمند هستند و دیگران آرزومند.
ـ چنانچه سرگذشت افراد بزرگی را که بر ناتوانی ها و مشکلات فائق آمده اند مطالعه کنیم، به این نتیجه می رسیم که موفقیت آنان نتیجه آتش اشتیاقی بوده که به عنوان نیروی محرکه ای آنان را به پیش رانده است.
آن ها در زندگی اهدافی داشته و به توان خود برای رسیدن به آن ها باور داشته و با تمامی معضلات پیش رویشان بر آن ها فائق آمده اند و به پیروزی رسیده اند.
اشتیاق همان عاملی است که خانم فلجی مثل «ویلما رادلف» را به قهرمانی المپیک ۱۹۶۰ رساند و سه مدال طلا نصیب او کرد.
به عقیده «گلن گانینگهام» اشتیاق همان عاملی است که جوانی را با پای سوخته رکورددار مسابقه در یک هزار و پانصدمتری کرد.
یکی از معلولین لهستانی در ۵سالگی شروع به تمرین شنا برای سلامتی خود کرد. شدت اشتیاق او به حدی بود که او را در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن صاحب سه مدال طلا کرد. نام او خانم «شلی مان» است.
کسی که هدف و جهتی در مسیر زندگی ندارد، طبعاً از بهره برداری از فرصت ها به دور می ماند. اگر کسی قصد انجام کاری را به نحو احسن داشته باشد؛ راه های رسیدن به هدف خود را خواهد یافت و در رسیدن به هدف ممارست و تمرکز پیدا خواهد کرد و نظم و انضباطی را برای دست زدن به سخت کوشی برقرار خواهد کرد و نهایتاً شاهد موفقیت را در آغوش خواهد گرفت؛ لکن اگر در زندگی هدف و جهتی نداشته باشیم، دچار سرگشتگی و ندانم کاری شده و در این صورت عاملی به نام موفقیت برای ما مفهومی نخواهد داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر